هنر، حتی اگر ، انگشت اشاره به خود نباشد، هنوز شمایل یک نگاه پیام انگیز را دارد. هنر، در عصر حیرت، آدمی را – مکنون و معدنِ نامکشوفِ آدمی را-

حوالی سال‌های هزار و سیصد و آبی لاجوردی بود. برف، کوه‌های اطراف استعاره را پوشانده بود و پرندگانِ ردیف و قافیه به ییلاقات چهچهه کوچ کرده بودند. کم‌کمک آفتاب بهاری

  ” مگر ادعا یا قصد یا آرزوی نویسنده این نبوده است که حضرت عباس را در قالب یک داستان یا رمان روایت کند و در خلال آن، گوشه هایی